Νόνικα Γαληνέα
«Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας», Θίασος Αλεξανδράκη-Γαληνέα, 1991-92
ΚΛΑΙΡΗ: "Σε αντάλλαγμα για το ένα δισεκατομμύριο που σας δανείζω ζητώ να αγοράσω τη δικαιοσύνη."
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: "Κυρία, η δικαιοσύνη δεν αγοράζεται."
ΚΛΑΙΡΗ: "Τα πάντα αγοράζονται."
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: "Κυρία, η δικαιοσύνη δεν αγοράζεται."
ΚΛΑΙΡΗ: "Τα πάντα αγοράζονται."
"Φαίδρα" του Ρίτσου - Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μικρή Επίδαυρος 2002
Τότε σαν Σήμερα
Αυλαία Τέλος
Ήταν η τελευταία παράσταση της « εκατομμυριούχου» του Bernard Shaw στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη κάθε βράδυ. Μία θέση όμως στο κέντρο της πρώτης σειράς ήταν άδεια. Ήταν άδεια κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ έβγαινα στη σκηνή με ελπίδα. Κάθε βράδυ μετά το δυνατό και επίμονο χειροκρότημα έβγαινα απ’τη σκηνή, άδεια, μόνη, τόσο που αν δεν ντρεπόμουνα θα έκλαιγα- αλλά μετά την παράσταση ούτε το καμαρίνι σου δεν σου ανήκει γιά να κλάψεις. Η παράσταση συνεχίζεται από τους θεατές που με αγάπη και περιέργεια αλλά και σεβασμό έρχονται να σε συγχαρούν. Τίποτα όμως πιά δεν είχε νόημα γιά μένα και κανείς εκτός από εμένα δεν το είχε αντιληφθεί. Τότε κατάλαβα πως είχα τελειώσει με το θέατρο ενώ η βαθειά αγάπη μου γι’αυτό υπήρχε μέσα μου. Αυτό όμως δεν είχε καμμία σχέση με την παρουσία μου στη σκηνή. Όπως όλα στη ζωή έχουν μία ημερομηνία λήξης έτσι ξαφνικά Δεν ένοιωσα ποτέ την ανάγκη να ξαναπαίξω στο θέατρο. Αυλαία Τέλος. Πήγα στο Θέατρο Τέχνης το 1963 έχοντας κάνει δύο χρόνια Δραματική Σχολή στο Λονδίνο και η μοιραία βραδυά του τέλους αυτής της ευλογημένης γιά μένα διαδρομής ήταν αυτή η τελευταία παράσταση, τέλος του 2009. Η αγάπη μου όμως γιά το θέατρο μέσα από τα δικά μου μάτια, όπως και ο θαυμασμός μου γιά τα «ιερά τέρατα» που παρακολουθώ τις ερμηνείες τους είναι η ευτυχία μου. Λυτρώνομαι και υποκλίνομαι σε μία λέξη χωρίς συγκεκριμένη έννοια: ταλέντο. Η άδεια θέση ήταν του Χρήστου Λαμπράκη. Δύο βδομάδες αργότερα έφυγε.Κοντεύουν δέκα χρόνια
22 Χρόνια για πάντα μαζί
Γράμμα στον Αλέκο
Αλέκο μας, κοντεύουν 15 χρόνια από την ημέρα που μας άφησες αλλά είναι σαν να μην πέρασαν, γιατί είσαι εδώ και θα είσαι εδώ ακόμα κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει γιατί αγαπήθηκες τόσο πολύ. Γιατί, Αλέκο, εσύ ήσουν η εξαίρεση.
Γιατί, Αλέκο, εσύ ήσουν είσαι και θα είσαι η εξαίρεση.
Αυτό που έζησα μαζί σου δεν ξεχνιέται με το χρόνο, δεν εξιδανικεύεται με το χρόνο, ούτε αλλάζει με το χρόνο. Είναι αιώνιο γιατί είναι τόσο ωραίο. Μου είχες πει, όταν πρωτογνωριστήκαμε «Η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος» και αυτή η φράση σφράγισε τον έρωτά μας.
Μου χάρισες τη ζωή σου, Αλέκο μου, με αγάπησες με τη δύναμη του δικού σου πάθους 22 ολόκληρα χρόνια. Είχες τη δύναμη να με συγχωρέσεις, όταν ξαναγύρισα σε σένα γιατί μόνο εσύ ήσουν ο άνθρωπος που σήκωνα τα μάτια μου, για να θαυμάζω. Θυμάμαι μου είπες γελώντας «Για μένα θα είσαι πάντα ένα παιδί αλλά και ένας σημαντικός άνθρωπος». Μου έλεγες, πως σου χάρισα έναν παράδεισο. Ο παράδεισος ήσουν εσύ, Αλέκο, γιατί ήσουν ανώτερος άνθρωπος.
Τα ζήσαμε μαζί όλα, Αλέκο μου, και τα υπέροχα και τα αβάσταχτα. Ήσουν, είσαι και θα είσαι μια προσωπικότητα ακέραιη με μεγαλείο ψυχής, με απέραντη γενναιοδωρία, με μοναδική σεμνότητα αλλά και με δύναμη και πίστη στον εαυτό σου, με αξιοπρέπεια, με τόλμη για ό,τι πίστευες, γεννημένος με ανείπωτη ομορφιά, εξυπνάδα, ταλέντο, λάτρης της ζωής, σοφός. Ζούσες την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία γεμάτος κατανόηση, απλότητα, με αίσθημα δικαιοσύνης, με μοναδική αγωγή. 22 χρόνια δεν ύψωσες ούτε μια φορά τον τόνο της μοναδικής φωνής σου.
Ήσουν και θα είσαι πάντα αληθινός άντρας με ύψιστο επίπεδο. Είσαι μοναδικός γιατί γεννήθηκες ευλογημένος και ευλογημένος θα είσαι πάντα, όπου κι αν βρίσκεσαι. Όσο ζω, θα προσεύχομαι για σένα και θα ευχαριστώ το Θεό.
Νόνικα
Τενεσσί Ουίλλιαμς "Λεωφορείο ο Πόθος" Θέατρο Ιλίσια 1988 -1989
Ότι αληθινό υπάρχει γύρω μας ανήκει σε όσους έχουν πονέσει
Blanche Dubois
Blanche: Υπάρχει θεός τόσο γρήγορα
"Όποιος κι' αν είσαστε
εγώ πάντα στηρίχτηκα
στην καλοσύνη των ξένων"
Blanche Dubois
"Ο Γλάρος" Τσέχωφ, Θεάτρο Κάππα 1976 - 77 Νόνικα Γαληνέα - Νίκος Κούρκουλος
Γέλια Ανθρώπων
Τι ωραίο που είναι το γέλιο... σαν τον ήλιο... Μ’αρέσει ν’ακούω ανθρώπους να γελάνε. Χαίρομαι και ζηλεύω λιγάκι γιατί εγώ ζούσα με το γέλιο τόχα πολύ ανάγκη... Και τώρα γελάω εύκολα Δόξα τω Θεώ, μόνο που... μόνο που το γέλιο μου δεν μου θυμίζει το παληό έχει μειωμένη ένταση και μειωμένη διάρκεια. Είναι γέλιο που θα στερείται πάντα αυτούς με τους οποίους το μοιράστηκε. Τα ακούω ακόμα τα γέλια τους τα ζω και γελάω μαζί τους είναι γέλια δυνατά γέλια ανθρώπων που δεν φοβηθήκαν τη ζωή γέλια ανθρώπων με ζεστή βαθειά ερωτική φωνή.Γελάτε με την καρδιά σας αγαπημένοι άγνωστοι γελάτε τη χαρά της ζωής- αλλά ρίξτε και μιά ματιά γύρω σας μήπως κάποιοι δεν μπορούν πιά να γελάσουν ή θέλουν λίγο χρόνο ακόμα γιά να ξαναγελάσουν... άθελά σας μπορεί να προκαλείτε και εσείς και εγώ.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 1997 - 2009
Σελεστίνα του Φερνάντο ντε Ρόχας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Σεπτέμβριο του 2007. Σελεστίνα ; Όταν ο Θεός στέλνει μια πληγή, στέλνει μαζί και τη γιατρειά της.
Η γυναίκα με τα μαύρα. Από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου. Μικρή Επίδαυρος , 1997 Ευτυχισμένες μέρες μαζί με τον Μίνω Βολανάκη
Άφησέ με να’ρθω μαζί σου... Τι φεγγάρι απόψε.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι -
την πολιτεία που όλους μάς αντέχει στη ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, -
ν’ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
Διότι πολλοί θνητοί και στ' όνειρό τους είδαν πως πλάγιασαν μαζί με τη μητέρα.
αλλά όποιος αυτά αλόγιστα τα προσπερνά, δε νίωθει βάρος τη ζωή του
αλλά όποιος αυτά αλόγιστα τα προσπερνά, δε νίωθει βάρος τη ζωή του
Σοφοκλής
Όταν βγήκα στη σκηνή και αντίκρισα αυτόν τον ιερό χώρο ασφυκτικά γεμάτο, δεν ένιωσα πανικό, δεν ένιωσα φόβο, δεν ένιωσα ανασφάλεια. Ένιωσα την απόλυτη πληρότητα. Ελευθερώθηκα. Ήμουνα γεμάτη από ευγνωμοσύνη, γιατί αυτό αισθανόμουν, το βίωνα. Συνέβαινε την ώρα που έπαιζα. Ήμουν εκεί, παρέα με τον θεό και με τον γκιόνη. Μες στην αγκαλιά μου χωρεσε ολοκληρη η Επίδαυρος. Λυτρώθηκα.